Buraları bu gereksiz sorularımla meşgul ettiğimin farkındayım.Ama ne yapmam gerektiğini gerçekten bilmiyorum.Gerçekten artık düşünmekten başım ağrıyor.19 yaşındayım, yaşımın gereği mi bilmiyorum.Ama yorulduğumu çok iyi biliyorum.Vesvese mi yoksa gerçekten imansızlık mı onu da bilmiyorum.
Her şey 1 ay önce başladı...Bir anda durup dururken "acaba neden Allah bizi yarattı?" sorusuyla başladı soru bombardımanı...Bir soruya cevap bulsam ikincisi geldi, ikinciye cevap buldum üçüncüsü, üçten sonra dört, dörtten sonra beş...1 aydır sabah uyandığım andan itibaren, uykuya daldığım ana kadar hep bu sorular hep...Fıttırmak üzereyim.Defalarca ağladım...Bitmiyorlar.
İmanı kaybetmek korkusuyla namaza başladım...Belki düzelirim zannettim...Daha da ağırlaştılar...Allah'tan çok yardım istedim.Her gün, belki namaz vakitlerinin çoğunda...Kısmen yardım etti ama tamamen gidermedi bu hastalığı benden...Belki de başka bir imtihan bu da...Ama bir adım atsam dinsizlik uçurumuna gideceğim gibi hissediyorum.
İlk önce basit sorularla başladı.Her soru öncekiden daha ağır oldu.Bilmiyorum güçlü bir yapım var diye mi Allah bu yükü koyuyor omzuma...Bilmiyorum.Taşıyamacağımdan fazlasını yüklemez biliyorum.Ama beni en çok yoran kendisiyle ilgili şüpheler...Allah ile ilgili şüpheler beni çok bitirdi...Ondan şüphe etmek istemiyorum oysa.Önce ateizmi çürütebileceğim deliller aradım.Hamdolsun gayet kolay çürütülüyor.Sonra aynı şekilde deizmi de...Onu da yıktım Allah'ın izniyle.Ama şimdi de agnosistzm şüphesi takıldı kafama.2 gündür ona kafa patlatıyorum.Bilirsiniz belki "bilinmezcilik" diye bir şey.Yani Allah'ın varlığını veya yokluğunu insan aklı bilemez diyorlar.Açıkçası saçma geliyor bu görüş ama kalbime bunu tamamen sokamıyorum.(yani saçma olduğu gerçeğini)
Diyorum ki zaten Allah'ı deney yoluyla, somut yolla bulmak imkansız.İmtihanın gereği bu zaten.Allah'ı kesinlikle %100 şekilde ispat etmek imtihanın özüne aykırı bir durum.Allah buna izin vermez zaten.Kendi kendime bunları diyorum.
Ama bilmiyorum şeytan mıdır yoksa nefsimden mi sanki içimde karşıt görüşten bir adam var da benimle tartışıyor gibi hissediyorum.Vesvese gibi ama emin olamıyorum.Bir vesvese bu kadar şüphe ettirir mi ki diyorum? Sonra imansızmışım gibi geliyor.Çünkü bir vesvese bu kadar fazla hissettirmez insana.
O içimdeki karşıt görüşle tarıtşmaya devam ediyorum.Bir tepenin arkasında duman varsa, orada ateş yanıyor demektir.Ya da bir sanat eseri varsa sanatkar da vardır.Bu kainat kendi başına var olamaz, bir güç, bir yaratıcı gerekir diyorum.Ama kalbimi mutmain bulamıyorum.
Değerli üyeler, sizden isteğim şu.Kendinizi benim yerime koyun.Artık kafayı yemek üzereyim.Bittim yani.Bir elimle tutunuyor gibiyim uçurumda asılı vaziyette.Ne yapmalıyım? Her şeyin bir yöntemi vardır.Şeytanı da kovmanın bir yöntemi vardır elbet.Zikir çektim, toplu zikirlere katıldım.Hem de sesli zikirlerdi.Allah Allah diye bağırırken içimde devam ediyordu bu düşünceler o derece harap bir haldeyim.
Şu düşünceleri def etmenin yok mu bir yöntemi gerçekten? Zikir, namaz, dua.Bildiğiniz bir şey yok mu? Ya da nasıl bir yol izleyeyim.Deseniz ki 1000 rekatlık bir namaz var.Direk koşa koşa kılacağım yani nasıl iman suyuna hasret kaldığımı tahmin edin.Ne yapmam gerek?