Kaçamak yaşıyoruz.Her şeyden ,bazen kendimizden bile kaçıyoruz.Duygularımızı paylaşmak nedense zor geliyor bize.
Kendimiz bile yaşayamıyoruz ki…
Hep içimize atıyoruz sevgileri,hüzünleri,mutlulukları.
Bağırıp çağırıp hani derler ya ”bardaktan boşanırcasına yağan yağmur gibi” ağlayamıyoruz bile. Utanıyoruz…
Kızgınlıklarımızı hep içimize atıyoruz. Aslında kendimize kızıyoruz. Karşımızdakinin hiç suçu yok ”sadece o O’nun düşüncesi” diyemiyoruz.Gördüğümüz her iyilik ve kötülüğün bizden kaynaklandığını anlayamıyoruz.
Volkanlar patlıyor içimizde söndüremiyor gözyaşları mızı içimize akıtıyoruz.
Görmüyoruz…kör değiliz sadece bakıyoruz.
Çevremizdekileri sadece hareket eden birer obje olarak değerlendiriyoruz.Doğan güneşin sıcaklığını , rüzgarın getirdiği okşamayı,kuş sesindeki canlılığı ve hayatı hep kaçırıyoruz.Ruhumuzu bir yerlerde bıraktık ,bulamıyoruz…Çok hızlı gidiyor,dinlenemiyoruz.Herkes ama herkes, her şey üstümüze üstümüze geliyor…Korkup kaçıyoruz.
Sevemiyoruz…Sevgilerimizin bile sebebi çıkar ilişkisine dayalı.
Hep bir şeyler bekliyoruz karşımızdakinden .
Peki… Ne veriyoruz..?.Arkadaşlığı bile beceremiyoruz.
Bazen bir merhaba demek bile zor geliyor.
”O bana dün selam vermemişti ben neden vereyim” bile diyebiliyoruz.
Aslında kendimizle inatlaşıyoruz.Egomuz daima üstün geliyor.
Sebebini bilmiyoruz.
Düşünmüyoruz.geleceğimizi,geçmişimizi içinde bulunduğumuz anı bile düşünmüyoruz.Hep gel geç ilişkilerde gözümüz.
Hep başkası olmakta…Kendi benliğimizi kaybettik.
Tanımıyoruz içimizdeki beni.Ne istediğimizi ne beklediğimizi bile bilmiyoruz.Kendimizden bile kaçıyoruz. Yüzleşemiyoruz kendimizle…
Eleştiride dozu kaçırmaktan korkmuyoruz ama kendimize yöneltilen eleştirileri saldırı olarak algılıyoruz.
Hayatın tüm yanlışları hep bizim dışımızda…
Bir tebessümü bile çok görüyoruz karşımızdakine.
Bilmiyoruz, aslında o çok gördüğümüz tebessümün kendimize verdiğimiz
en değerli hazine olduğunu…

Hayatın tüm yanlışları hep bizim dışımızda…

Rabbım razı olsun..

Peki biz hayatın neresindeyiz.

"Hep içimize atıyoruz sevgileri,hüzünleri,mutlulukları.
Bağırıp çağırıp hani derler ya ”bardaktan boşanırcasına yağan yağmur gibi” ağlayamıyoruz bile. Utanıyoruz… "

Çünkü;

"Çok mu güçsüz duruyorum derdimi paylaşınca, çok mu kalender sandınız dert anlatmayınca"

gibi bir durum var....

Aslında samimiyetsizliğimiz var.Yaptığımız bir çok davranışlarda samimi olmadığımız.

hayat...
iki duvar arasında yaşamaktan ibarettir...
lakin bu iki duvarında üzeri ayna ile (nefsin hoşuna gidecek malayinatla) kaplı oldugu için..
nasılki iki aynanın yansımasından sonsuzluk görülüyorsa...
işte yaşamda böyle bakıyoruz... hiç ölmeyecekmişiz gibi devam ediyoruz..
hiç sorguya suale cekilmeyecekmiş gibi...
ama bırgun başımız o duvara carptıgında diyecegiz.. bu sadece bir aynaymiş.. gercek degilmiş...
ama gec kalmak muhtemel son...

hayat dün ile yarın değil...
şuandır.. bu yuzden temkinli yaşamak gerek...

hayat dün ile yarın değil...
şuandır.. bu yuzden temkinli yaşamak gerek...
Ne kadar güzel söylemişsiniz yüreğinize sağlık...

Hayatın tüm yanlışları neden hep bizim dışımızda ?

güzel konu, teşekküler