Filistin de
Suriye de
Afganistan da
Mynmar da
Müslüman kardeşimin zulüm gördüğü her yerde ben ölürüm
Yaşarken ölmek bu
Bedenen ruhen ölmek değil
Yaşarken canlı canlı ölmek hiç gülmemek
Elini uzatırken uzatamamak
Gel derken gel diyememek
Yapmayın yazıktır derken sesini duyuramamak
Bir ıstırap bir cehennem
Hiç alevi sönmeyen
Can bizim canan bizim olsa ne yazar
Ağlayanlar mahzun bakar yakar
Endişeden rahatlık gelmez yanımıza
Müslüman’la kâfir tek savaşır yardım yok yanımızda
Gökte ebabiller beklenir gayretsiz niyetsiz
Çakal sürüleri inmiş şehrimize niyetsiz amelsiz bizi yok eder
Hatır gönül bulunmaz bu âlemde
Gönül’e huzur nasıl insan bir kalemde
Müşkül haller bizi bekler yolda
Biz bir müşkül daha ekleriz Müşküle çare nasıl gelsin insin bin nurla
Bizde keyif vardır kendimize
Dert dersen gelsin isteriz bizden gerisine
Ağlamak dersen öylesine
Gözü silen mendil nasıl silsin
Mendil ile uzanan el gönül olmayınca
Mehmet Aluç –Âşık Gülveren