Bir lise öğretmeni bir gün derste öğrencilerine bir teklifte bulunur: “Bir hayat deneyimine katılmak ister misiniz?” Öğrenciler çok sevdikleri hocalarının bu teklifini tereddütsüz kabul ederler. ”O zaman” der öğretmen. “Bundan sonra ne dersem yapacağınıza da söz verin” Öğrenciler bunu da yaparlar. “Şimdi yarınki ödevinize hazır olun. Yarın hepiniz birer plastik torba ve beşer kilo patates getireceksiniz!” Öğrenciler , bu işten pek birşey anlamamışlardır. Ama ertesi sabah hepsinin sıralarını üzerinde patatesler ve torbalar hazırdır. Kendisine meraklı gözlerle bakan öğrencilerine şöyle der öğretmen: “Şimdi, bugüne dek affetmeyi reddettiğiniz her kişi için bir patates alın, o kişinin adını o patatesin üzerine yazıp torbanın içine koyun.” Bazı öğrenciler torbalarına üçer-beşer tane patates koyarken, bazılarının torbası neredeyse ağzına kadar dolmuştur. Öğretmen, kendisine “Peki şimdi ne olacak?” der gibi bakan öğrencilerine ikinci açıklamasını yapar: “Bir hafta boyunca nereye giderseniz gidin, bu torbaları yanınızda taşıyacaksınız. Yattığınız yatakta, bindiğiniz otobüste, okuldayken sıranızın üstünde? hep yanınızda olacaklar.” Aradan bir hafta geçmiştir. Hocaları sınıfa girer girmez, denileni yapmış olan öğrenciler şikayete başlarlar: “Hocam, bu kadar ağır torbayı her yere taşımak çok zor.” “Hocam, patatesler kokmaya başladı. Vallahi, insanlar tuhaf bakıyorlar bana artık.” “Hem sıkıldık, hem yorulduk?” Öğretmen gülümseyerek öğrencilerine şu dersi verir: “Görüyorsunuz ki, affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz. Kendimizi ruhumuzda ağır yükler taşımaya mahkum ediyoruz. Affetmeyi karşımızdaki kişiye bir ihsan olarak düşünüyoruz, halbuki affetmek en başta kendimize yaptığımız bir iyiliktir.

hos bır hıkaye melek...tesekkurler...yaradan bıle affettıkten sonra bızım boyle bır konuda olumsuz dusunmemız cok mantıksız...

rica ederim

Güzel bir hikaye. Bu tarz daha başka hikayelerde var. Bende öyleyim.Küstümmü tam küsüyorum...Ama napim sebebiyet veriyorlar. Çok çabuk sinirlenip kırabiliyorum. Şimdi büyüdükte eskiyi düşününce ohooo küsmediğim, çektirmediğim kalmamış. Hemde ne uzun küslükler..Ama eskiye oranla şimdi çok iyiyim hiç küslük yok hatırladığım kadarıyla bkişi hariç, küs olup hatırlamadığımda olabilir .d Çünkü eskiden hep arkadaşalrla beraberdik. Şimdi kimseyi gördüğümüz yokki küselim .d hem ben şimdi küsmek demiyorum. Çocukmuyum küstüm diyim. Benimkisi küslük değil tanımamak oluyo. Ben onu tanımam oda beni tanımasın. Hiççç üzerimde ağırlıkta olmuyo. Suçlu ben olsam eyvallah. O özür diler ama ıı ıhh yok öyle. Özür dilemekle geçmiyo. Affetsem bile eskisi gibi olamam onla. Maalesef böyle bi huyum var. Bu kibirlilik olarak algılanmasın. Benim için ne halin varsa gör diyin bende zaten hep öyle derim bırakın ne halim varsa görim..